De afdaling

Dagelijkse beslommering: vandaag was zo'n dag die ik met mijn fantasie als een film heb beleefd.

Na drie dagen op de berg te hebben gezeten was het tijd om te gaan. Sonjo, mijn gastheer, had me 3 dagen lang alleen maar chapati voorgeschoteld (pannekoek met aardappel erin) sochtens smiddags en savonds en ik kreeg het steeds moeilijker weg. Communicatie daarover was lastig. De enige woorden die ik uit zijn gebrabbel begreep waren pani (water) chai(thee) en rieskesj (rishikesh). Bovendien zitten we 3 uur lopen van de bewoonde wereld dus je moet eten wat de pot schaft.

Maargoed tijd dus. Ik neem afscheid van de 5 Israëlisch die ik afgelopen twee dagen heb vermeden omdat ik wou bijkomen en zij constant aan het blowen waren. Het afscheid leidde ertoe dat ik 2 uur later knetter stoned aan de afdaling begon.

Sonjo blijkt mee te gaan naar beneden (ik ben de enige huurder van zijn enige huisje). Nu snap ik waarom hij zo ongeduldig was, hij wou weg want de lucht wordt donker(ik heb in India nog geen regen gezien in 2 maanden tijd dus zal wel goedkomen). Omdat hij twee uur gewacht heeft voel ik me een klein beetje schuldig ondanks het feit dat we er niet echt over gecommuniceerd hadden. Begint die local een partij hard naar beneden te lopen. Ik met 15 kilo op de rug erachteraan steil naar beneden. Binnen de kortste keren wil ik rusten want mijn benen trillen maar of Sonjo is te ver weg om het te melden of ik denk laten we maar doordoen want het lijkt te gaan stormen en dan wil je niet op een berg lopen . Een uur lang twijfel ik om te stoppen met lopen terwijl het langzaamaan paars word zo donker. Onweer komt steeds dichterbij. Op een richel boven het bos blaast de stormwind me zowat omver. Naast me zijn steeds afgeronden maar omdat het bebost is is het niet zo eng, vol concentratie zet ik stap voor stap mijn benen vooruit ik voel me net een van de pakezels die hier in india overal met stenen op de rug rond worden gejaagd.

Sonjo stelt voor de tas van me over te nemen en ik haal 'm al van mijn rug maar dan zie ik dat die arme man van 60 jaar amper groter is dan mijn rugzak dus ik doe 'm toch maar weer zelf om. Dan begint de regen, ik stop voor mijn poncho(thanks Rob en Nynke) en stel Sonjo voor dat hij alleen verder gaat. Tot mijn verbazing is hij al weg voordat ik gedag kan zeggen! Ik had eigelijk niet verwacht dat hij me alleen zou laten op de berg maar het pad is telkens maar 1 pad naar beneden dus 't zal wel. Dromerig loop ik in het donkere bos door de regen en de onweer en ja hoor binnen 5 minuten kan ik 3 kanten op, haha. Rechtdoor veranderd het pad na een paar meter in een rivier. Rechtsaf dan, te steil. Links lijkt ook niet echt te kloppen  dus toch maar over het pad waar het water naar beneden stroomt, zucht. Mijn telefoon luistert niet meer naar mijn natte vingers dus kijken waar ik heenmoet is er ook niet bij. Beneden is altijd goed lijkt me.

Na een kwartier kom ik een huisje tegen waar ik kan schuilen, beter. Blijkt daar Sonjo ook te staan met een peukie in de mond en nog een gezin, allemaal locals. Ik ga iets buiten de groep zitten en begin dit verhaal te schrijven. Naast me zit een gast tegen me te praten, schreeuwen eigelijk, hij denkt dat ik dan wel hindi versta. Volgens mij wil hij geld maar ik geloof het wel ik ben ff bezig. Even later moet ik met de hele familie kennismaken. Eerst een mooi meisje van een jaar of 18 dan twee kids van 5 of 6 die mijn toverstokpen heel interessant vinden en dan nog vaders en moeders.

Ineens zijn ze ook allemaal weg. Het zal niet zo ver zijn want die vrouw was niet echt soepel in de heupen. Ha nee nu ik goed kijk zie ik de auto's al rijden. Tijd om te gaan

Dan zie ik dat er een interessant figuur is achtergebleven, tulband baard en luier zeg maar, dus ik schuif aan bij hem aan het vuur. Hij zit me eerst wat aan te loeren met die pikzwarte ogen van hem en dan vraagt ie of ik chai wil. Prima. Het water komt uit een vieze emmer en de melk uit een bakje en ziet eruit alsof het rechtstreeks uit een koe of geit is gehaald, prima maar niet zoals ik gewend ben van campina.

Dan komt ineens Sonjo en die hele familie terug. De familie neemt ook direct afscheid waarbij ze allemaal gebeden naar mijn nieuwe vriend toe richten, hij is een echte guru lijkt het. Als hij even later met Sonjo filmpjes op zijn telefoon zit te kijken daalt mijn achting weer iets. Leeuwen die olifanten verscheuren, leeuwen die een luipaard verscheuren, leeuwen die een buffel verscheuren, het kan mij niet bekoren maar hij vind het prachtig. Hij wil geen geld voor de chai dat vind ik dan wel weer tof. Ik laat hem achter in zijn huisje op de berg, 5 minuten lopen van de weg. Ik heb nog 4 km te gaan naar rishikesh. De derde keer dat ik in rishikesh aankom dus het begint als thuiskomen te voelen.